كِتَابُ الْمَهْدِيِّ

په‌رتووكی مه‌هدیی

الْمَهْدِيِّ(1)

مه‌هدیی

٧٢٢. عَنْ جَابِرِ بْنِ سَمُرَةَ h قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ يَقُولُ: «لَا يَزَالُ هَذَا الدِّينُ عَزِيزًا إِلَى اثْنَيْ عَشَرَ خَلِيفَةً»، قَالَ: فَكَبَّرَ النَّاسُ وَضَجُّوا، ثُمَّ قَالَ كَلِمَةً خَفِيفَةً، قُلْتُ لِأَبِي: يَا أَبَتِ، مَا قَالَ؟ قَالَ: «كُلُّهُمْ مِنْ قُرَيْشٍ».

جابیری كوڕی سه‌موڕه‌ h ده‌ڵێت: گوێم له‌ پێغه‌مبه‌ری خوا بوو ده‌یفه‌رموو: «ئه‌م دینه‌ هەمیشە به‌به‌هێزی و شكۆمه‌ندی ده‌مێنێته‌وه‌ هه‌تاكوو دوازده‌ جێنشین (خه‌لیفه‌)»، گوتی: خه‌ڵكه‌كه‌ ده‌ستیان كرد به‌ (الله أكبر) كردن و هاواریان كرد، پاشان (پێغه‌مبه‌ر ) به‌چرپه‌وه‌ قسه‌یه‌كی فه‌رموو، (ڕاوی ده‌ڵێت:) به‌ باوكم گوت: ئه‌رێ باوكه‌، چی فه‌رموو؟ (گوتی:) فه‌رمووی: «هه‌موو خه‌لیفه‌كان له‌ قوڕه‌یشن».

🖍   تێبینی:

  باسی موحه‌ممه‌دی مه‌هدی كه‌ پیاوێكی صالحه‌، له‌ نه‌وه‌ی پێغه‌مبه‌ری خوایه‌ ﷺ له‌ كۆتایی زه‌ماندا ده‌رده‌كه‌وێت و ده‌ججالیش له‌دوای ئه‌و دێت و‌ نیشانه‌كانی دیكەی قیامه‌ت دێن،‌ عیساش داده‌به‌زێت ده‌ججال ده‌كوژێت و‌ له‌پشت مه‌هدییه‌وه‌ نوێژ ده‌كات، چه‌ند فه‌رمووده‌یه‌ك له‌م باره‌یه‌وه‌ هاتووه‌.

٧٢٣. عَنْ عَلِيٍ h عَنِ النَّبِيِّ قَالَ: «لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدَّهْرِ إِلَّا يَوْمٌ، لَبَعَثَ اللَّهُ رَجُلًا مِنْ أَهْلِ بَيْتِي، يَمْلَؤُهَا عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْرًا».

عه‌لی h له‌ پێغه‌مبه‌ره‌وه‌‌ ده‌گێڕێته‌وه‌ كه‌ فه‌رموویه‌تی: «ئه‌گه‌ر ته‌نها ڕۆژێك له ڕۆژگار‌ مابێت، (ئا له‌و ڕۆژه‌دا بێگومان ده‌بێت ئه‌م شته‌ ڕوو بدات)، حه‌تمه‌ن ده‌بێت خوا‌ پیاوێكی له‌ ئال و به‌یتی من ناردووە، سه‌ر زه‌وی پڕ ده‌كات له‌ دادگەری، هه‌ر وه‌كوو چۆن پێش ئه‌وه‌ پڕ بووه‌ له‌ سته‌م و خراپه‌كاری».

٧٢٤. عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ i قَالَتْ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ يَقُولُ:«الْمَهْدِيُّ مِنْ عِتْرَتِي، مِنْ وَلَدِ فَاطِمَةَ».

ئوم سه‌له‌مه‌ i ده‌ڵێت: گوێم له‌ پێغه‌مبه‌ری خوا بوو ده‌یفه‌رموو: «مه‌هدی له‌ نه‌وه‌ی منه‌، له‌ نه‌وه‌ی فاتیمه‌یه‌».

٧٢٥. عَنْ هِلَالِ بْنِ عَمْرٍو، قَالَ: سَمِعْتُ عَلِيًّا h يَقُولُ: قَالَ النَّبِيُّ :«يَخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ وَرَاءِ النَّهْرِ يُقَالُ لَهُ: الْحَارِثُ بْنُ حَرَّاثٍ، عَلَى مُقَدِّمَتِهِ رَجُلٌ يُقَالُ لَهُ: مَنْصُورٌ، يُوَطِّئُ - أَوْ يُمَكِّنُ - لِآلِ مُحَمَّدٍ، كَمَا مَكَّنَتْ قُرَيْشٌ لِرَسُولِ اللَّهِ ، وَجَبَ عَلَى كُلِّ مُؤْمِنٍ نَصْرُهُ»، أَوْ قَالَ: «إِجَابَتُهُ».

هیلالی كوڕی عه‌مر، ده‌ڵێت: گوێم له‌ پێشه‌وا عه‌لی h بوو ده‌یگوت: پێغه‌مبه‌ر فه‌رموویه‌تی: «پیاوێك له‌ پشت ڕووباره‌كانه‌وه‌ (وه‌ك: بوخارا و سه‌مه‌رقه‌ند) ده‌رده‌چێت پێی ده‌گوترێت: حاریسی كوڕى حه‌ڕڕاس، (ئه‌وه‌ی زه‌رعات ده‌كات)، له‌ پێشه‌وه‌ی سوپاكه‌ی پیاوێكی لێیه‌ ناوی مه‌نصووڕه‌، ماڵ و سه‌روه‌ت و سامان و چه‌كی ده‌خاته‌ خزمه‌ت خه‌لافه‌ته‌كه‌ی موحه‌ممه‌دی مه‌هدییه‌وه‌ (به‌هێزی ده‌كات و یارمه‌تی ده‌دات)، وه‌كوو چۆن بڕوادارانی قوڕه‌یش یارمه‌تی پێغه‌مبه‌ری خوایان دا و به‌رگرییان لێ كرد، پێویسته‌ له‌سه‌ر هه‌موو بڕوادارێك ئه‌و حاریسه‌ سه‌ر بخات، یان ئه‌و مه‌نصووڕه‌ سه‌ر بخات (یان موحه‌ممه‌دی مه‌هدی سه‌ر بخات، جیاوازییان نییه‌ هه‌موویان هه‌ر یه‌كن)، یان وه‌ڵامی بداته‌وه‌».

🖍   تێبینی:

تەخریجی نییە